– ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΛΕΚΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΙΤΟΥΡΑ ΤΟΝ ΤΡΩΝΕ ΟΙ ΚΟΤΕΣ –

 

Μικρόκοσμοι, μακρόκοσμοι, ιδιώκοσμοι και κοινωνικόκοσμοι συγκρούονται! Προσπαθώ να είμαι ανοιχτός και ώριμος και να μην υιοθετώ – λες και είμαι κανένας καταραμένος έφηβος- κάθε απλοική, στερεότυπη γενικολογία… αλλά μερικές φορές αυτή η αφέλεια της νεότητας ίσως να είναι το αντίδοτο. Θα ‘θελα πολύ να πιστέψω σε κάποια feel-good ατάκα όπως για παράδειγμα ότι προβάλλεις γύρω σου αυτό που είσαι αν εσύ είσαι δυνατός και ισορροπημένος τότε το περιβάλλον σου θα μεταμορφωθεί γύρω σου και άλλα τέτοια σχεδόν μεταφυσικά.

Όλο και περισσότερο όμως τελευταία αισθάνομαι σαν παππούς στο καφενείο που βλέπει το ποτήρι μισοάδειο και καθώς αναδύεται από την αναπόληση ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος, μουρμουράει, ρουφώντας τον ελληνικό του μια λαϊκή σοφία. « ‘Οποιος μπλέκεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες». Με μια ματιά έξω από την βιτρίνα με τα ανάποδα γράμματα «ΝΟΙΕΝΕΦΑΚ», ο κόσμος μοιάζει με απέραντο κοτέτσι.

– ΤΑ ΡΙΝΟΠΑΡΕΙΑΚΑ ΤΟΞΑ-

 

Σκοτεινές σκέψεις γεμίζουν το κεφάλι μου καθώς μεγαλώνω. Μήπως ο κόσμοςγύρω μου πραγματικά διαλύεται και ασχημαίνει ή πρόκειται απλά για την προβολή της αντανάκλασής μου στο τζάμι του κινητού μου όταν σκοτεινιάζει η οθόνη και συνειδητοποιώ ότι γερνάω;

Κάποτε είχα διατυπώσει μια θεωρία. Αν τη θυμάμαι καλά έλεγε το εξής: Ο εγωκεντρικός άνθρωπος της γενιάς μου δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι γερνάει και ο κόσμος γύρω του μένει ανεπηρέαστος.  Το εγώ του εκπέμπει την αρνητική του ακτινοβολία σαν άστρο που μεγεθύνεται πριν πεθάνει, η οποία ενώνεται με αυτές των υπολοίπων «σταρ» που ζουν γύρω του και μολύνει τον πλανήτη κάνοντάς τον να γερνάει στην διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής. Σαν ο άνθρωπος της γενιάς μου να προσπαθεί να καταστρέψει τα πάντα γύρω του πριν αυτός αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο.

Λόγια ενός άτεκνου εργένη!! Ευτυχώς οι άνθρωποι ακόμα κάνουν παιδιά. Αν δεν υπάρξουν ατυχήματα και κακοτοπιές το παιδί σου θα συνεχίσει να ζει σ’ αυτόν τον κόσμο και μετά από εσένα και αυτό είναι ένα μέλλον μετά από το δικό σου τέλος που μοιάζει πια λογικό και αποκτά συναισθηματική υπόσταση. Έτσι φροντίζεις να συγκρατήσεις την αρνητική σου ακτινοβολία, να την υγροποιήσεις, να την βάλεις σε βαρέλια με προειδοποιητικές νεκροκεφαλές και να την θάψεις σε κάποια έρημο της συνείδησής σου. Τα τοξικά απόβλητα όμως συσσωρεύονται και κάποια στιγμή σε δηλητηριάζουν από μέσα.

Να τα πάλι τα ρινοπαρειακά τόξα! Πρέπει να ρυθμίσω το κινητό μου να μην σβήνει την οθόνη και γίνεται σαν καθρέφτης… Αλλά μετά θα τελειώνει η μπαταρία κατευθείαν και θα καταλήγω να κουβαλάω πάνω μου έναν καθρέφτη που μάλιστα από συνήθεια και αμηχανία όταν βρίσκομαι σε πολυσύχναστα μέρη χωρίς παρέα θα κοιτάω κάθε τόσο για να διαπιστώσω αμέσως ότι το κινητό μου είναι κλειστό. Έτσι και θα έχω δεί την μεσήλικη φάτσα μου και από την άλλη δεν θα μπορώ να αποδράσω μέσα από την ψηφιακή πύλη του σμαρτφόουν.

– ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΣΑΜΨΩΝ –

Ένα απόγευμα πριν από μερικά χρόνια κατέβαινα με τον ηλεκτρικό προς Πειραιά. Αν θυμάμαι καλά καθόμουν στο τέλος του βαγονιού και το τρένο είχε ήδη περάσει από κάποιους σταθμούς και βρισκόταν σε στάση στον Ταύρο. Μετά από εύλογο χρονικό διάστημα ο χαρακτηριστικός ήχος που προειδοποιεί για το κλείσιμο των θυρών του συρμού ακούγεται και οι πόρτες ενεργοποιούνται όταν ξαφνικά ένα κεφάλι εμφανίζεται ανάμεσα στα δύο φύλλα σταματώντας στους κροτάφους του τη φόρα τους. Η εικόνα σε ξάφνιαζε ακόμα περισσότερο γιατί η ασώματος κεφαλή δεν ήταν άγνωστη. Κάποιος που στοιχειωδώς γνώριζε το λαϊκό άθλημα της επιδείξεως δύναμης, θα αναγνώριζε το κεφάλι του Σαμψών, ενός από τους πιο γνωστούς εκπροσώπους αυτών των θεαμάτων. Κατευθείαν μου ήρθε η εικόνα του λαϊκού ήρωα με το ματωμένο μέτωπο αφού κάποιος είχε μόλις σπάσει στο κεφάλι του με μια βαριά ένα τσιμεντόλιθο. Προφανώς ο Σαμψών είχε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο κεφάλι του από ότι σε άλλα μέρη του σώματός του. Είχε όμως εμπιστοσύνη και στα χέρια του αφού τα χοντρά του δάχτυλα ξεπρόβαλαν από το κενό που το κεφάλι του κρατούσε ανάμεσα στα φύλλα της πόρτας και σφίγγοντας τα δόντια άρχισε να τα απομακρύνει. Ο χαρακτηριστικός ήχος ακούστηκε και η πόρτα άνοιξε για να ξανακλείσει πίσω του. Μπήκε μέσα θριαμβευτικά. Ποτέ δε θα μάθω αν αυτό που είδα ήταν άλλη μια επίδειξη. Ο Σαμψών πάντως προχώρησε και κάθησε σε μια άδεια θέση λες και δεν συνέβη τίποτα.

 

-COMICDOM CON 2016-

Φέτος στο μεγάλο γεγονός της χρονιάς για τα ελληνικά κόμικς (COMICDOM CON 2016) θα κυκλοφορήσουν τρία δικά μου βιβλία. Το «ΣΛΑΠ2 (και απ’ την ανάποδη)» φυσικά σε σενάριο Τάσου Ζαφειριάδη και Λουκά Τσουκνίδα από την JEMMA PRESS, το «INTRAMUROS (η πλήρης έκδοση)» σε σενάριο Τάσου Ζαφειριάδη  από την  9η διάσταση και το «Τριγυρνώ μες στην Αθήνα» σενάριο-σχέδιο δικά μου από την JEMMA PRESS. Θα βρίσκομαι εκεί για να υπογράφω και τα τρία.

 

– ΑΣΤΑΚΟΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑ –

Κάπου διάβασα τη φράση «Κάποιοι έτρωγαν αστακό και κάποιοι μακαρόνια». Αυτό το επιχείρημα μπορεί να είναι χρήσιμο σε μια προσπάθεια γκρεμίσματος των εθνικών στερεοτύπων, που θέλουν όλους τους Έλληνες τεμπέληδες του νότου που έκαναν τη μεγάλη ζωή με δανεικά.

Όμως αυτή η επιχειρηματολογία προκύπτει από μία ταξική ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας, κάτι που δυστυχώς αδυνατίζει όταν η κουβέντα καταλήγει ευρωπαϊκά να απλοποιείται σε επίπεδο εθνικής αντιπαράθεσης.

Η εθνική διαμάχη με τους Γερμανούς ή όποιους άλλους φέρνει στα μάτια του εξωτερικού παρατηρητή τον αστακό και τα μακαρόνια στο ίδιο πιάτο και σερβίρει την αστακομακαρονάδα μπροστά στην πιο στερεότυπη φιγούρα του τεμπέλη κομπιναδόρου τσολιά.

– ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ HDMI –

Καθόμασταν απέναντι από την τηλεόραση. Δεν ήταν «έξυπνη» τι-βι, αλλά με ένα καλώδιο AV adapter στη θύρα HDMI, η οθόνη του τάμπλετ μεταφερόταν στις 32 ίντσες απέναντι από τον καναπέ. Πάντα θαύμαζα την εξοικείωσή της με την τεχνολογία. Τα 4 χρόνια που μας χωρίζουν, σε κάτι τέτοιες λεπτομέρειες γίνονταν αισθητά. Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να παρακολουθεί υπνωτισμένος το γκουγκλάρισμά της. Οι επιλογές της από σελίδα σε σελίδα και από βίντεο σε βίντεο, φανέρωναν τις μύχιες σκέψεις της. Παθητικά παρακολουθούσα τους συνειρμούς της, μέχρι που βυθίστηκα σε έναν ύπνο μέσα στο μυαλό της.

– SPOLIA –

Ανάμεσα στο τσιμέντο της σύγχρονης ελληνικής πόλης μερικά σπίτια μοιάζουν σαν εκείνα τα ένθετα κομμάτια από παλιότερα αρχιτεκτονικά μέλη σε μεταγενέστερα τείχη ή άλλα μνημεία. Κάποια μάλιστα από αυτά δεν έχουν χάσει ακόμα την αρχική τους λειτουργία. Κάπου θαμμένοι μέσα τους κατοικούν άνθρωποι. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους μένει εκεί, με κίνδυνο μια μέρα να γίνει και αυτός μέρος των τειχών της πόλης.

– ΚΑΠΕΤΑΝ-ΝΥΧΤΕΡΙΔΑΣ –

Προσχέδια από την σειρά ” Γυρνώ σαν νυχτερίδα” που θα ξεκινήσει από τον Σεπτέμβριο του 2014 στο socomic. Η σειρά είναι συνέχεια παλιότερης ιστορίας που είχε κυκλοφορήσει σε φανζίν και μπορεί κανείς να το διαβάσει σε αυτό το μπλόγκ σαν το 1ο κεφάλαιο της μεγαλύτερης ιστορίας.

 

 

– ΛΑΔΙ ΠΑΡΑΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΤΙ –

Ένα καλοκαιρινό απόγευμα καθόμουνα με μια παρέα τριαντάρηδων σε μια παραλία του ανατολικού Πηλίου. Ανάμεσα σε μια κλασική -για το ηλικιακό στατιστικό δείγμα- κουβέντα για γάμους, ένας φίλος άρχισε να λέει μια ιστορία για τότε που έγινε κουμπάρος. Μετά το μυστήριο ο παπάς πήρε απόμερα τον καταχαρούμενο Λευτέρη που μόλις είχε παντρευτεί και τον κουμπάρο φίλο μου, αφησε να εννοηθεί ότι χρειαζόταν το κατιτίς του και εχάθη στο ιερό.

Για μια στιγμή ο φίλος μου αντιδρά.

Κ-Τον τράγο….Εγώ δεν πληρώνω!

Λ-Έλα μωρε, αφού έτσι είναι τώρα… Θα σε καταραστεί, να μη πιάνει η ευχή του Αγ. Βασιλείου για το μάτι.

Ο φίλος μου που ήταν λίγο προληπτικός πέρασε γρυλίζοντας την αριστερή πύλη. Μέσα στο ιερό ο παπάς περίμενε δίπλα στην τράπεζα.

Π- Καλώς τους!

είπε με νάζι και συνέχισε.

Π- Λευτεράκη, άσε 20€ πάνω στην τράπεζα.

Ο Λευτέρης  ακόμα μέσα στο ρόλο του πιστού που μόλις ευλογήθηκε ο γάμος του, ανταποκρίθηκε αμέσως. Ο φίλος μου λιγότερο κατανυκτικός, ρώτησε.

Κ- Πόσο πάει πάτερ;

Π- 180.

Κ- Ωχ! έχω διακόσια.

και βγάζει τέσσερα πενηντάευρα από το πορτοφόλι του. Τότε ο παπάς με αστραπιαία κίνηση ανταλλάζει τα διακόσια με τα 20€ που μέχρι τότε περίμεναν χωρίς εξήγηση στην τράπεζα.

Π- Με τις υγείες σας.

Βγαίνοντας από την αφήγηση ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει και το αντηλιακό μισοβυθισμένο στην άμμο είχε χάσει, για εκείνη τη μέρα τουλάχιστον, την χρησιμότητά του. Έτσι αποχαρακτηρισμένο συνδυάστηκε στο μυαλό μου με την προηγούμενη ιστορία και ένα καινούριο πρωτότυπο προιόν πήρε μορφή.

Το λάδι παραλίας για το μάτι !!! Γυρίζετε από το μπάνιο και νιώθετε κουρασμένος/νη ή με πονοκέφαλο; Ίσως να μην φταίνε μόνο οι ρακέτες και ο ήλιος. Κάθε καλοκαίρι στην παραλία νιώθετε εκτεθειμένος; Το νέο λάδι με εκχύλισμα από κέδρο του Λιβάνου που καλλιεργείται στον διπλανό λόφο από τον Γολγοθά, έχει τον απαραίτητο δείκτη προστασίας για κάθε βλαβερή αρνητική ακτινοβολία. Εφαρμόζετε στα σημεία που θέλουν “φτύσιμο” και απολαμβάνετε το καλοκαίρι σας ήσυχοι/χες και ξεκούραστοι/στες.

Ήδη φανταζόμουν τη διαφήμιση στην τηλεόραση. Ευκαιρία και για λίγο ακόμα ημίγυμνο που πάντα τραβάει την προσοχή.

 

 

– 41e Festival International de la Bande Dessinée d’Angoulême (part 1) –

Μισή μέρα μακρια από την Ελλάδα και ήδη παίρναμε απόσταση σχολιάζοντας όλη τη σύγχρονη ιστορία της. Σε αυτή τη διαδικασία μια αφήγηση με αρχή, μεση και τέλος που μπορούσες να απόμονώσεις από το χάος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και να χρησιμοποιήσεις σαν νοηματικό άξονα για αυτό το ταξίδι στο χρόνο, ήταν η δραματική ιστορία ενός κόμματος. Μια ιστορία με νεανικές επαναστάσεις που πετύχαιναν και σοσιαλιστικά όνειρα που πνίγονταν στο αλκοόλ – παρέα με τον ήλιο – σε νεοπλουτίστικο γκλαμουρο-πάρτυ με ζειμπέκικα. Μοιραίες αεροσυνοδούς και ειδικά δικαστήρια, αμφισβητούμενες βραχονησίδες αλλά και εκσυγχρονισμό, Ολυμπιάδες και χρηματιστήρια. Δαχτυλίδια διαδοχής και λεφτά που υπάρχουν παρά τα εξοπλιστικά σκάνδαλα, ενώ ο “εγγονός της δημοκρατίας” δίνει τη χαριστική βολή στο δημιούργημα του πατέρα του. Επειδή το τρένο από το Παρίσι έφτανε σε λίγο Ανγκουλέμ ο τίτλος της ιστορίας πήρε ένα γαλλικό άρωμα.