Ένα απόγευμα πριν από μερικά χρόνια κατέβαινα με τον ηλεκτρικό προς Πειραιά. Αν θυμάμαι καλά καθόμουν στο τέλος του βαγονιού και το τρένο είχε ήδη περάσει από κάποιους σταθμούς και βρισκόταν σε στάση στον Ταύρο. Μετά από εύλογο χρονικό διάστημα ο χαρακτηριστικός ήχος που προειδοποιεί για το κλείσιμο των θυρών του συρμού ακούγεται και οι πόρτες ενεργοποιούνται όταν ξαφνικά ένα κεφάλι εμφανίζεται ανάμεσα στα δύο φύλλα σταματώντας στους κροτάφους του τη φόρα τους. Η εικόνα σε ξάφνιαζε ακόμα περισσότερο γιατί η ασώματος κεφαλή δεν ήταν άγνωστη. Κάποιος που στοιχειωδώς γνώριζε το λαϊκό άθλημα της επιδείξεως δύναμης, θα αναγνώριζε το κεφάλι του Σαμψών, ενός από τους πιο γνωστούς εκπροσώπους αυτών των θεαμάτων. Κατευθείαν μου ήρθε η εικόνα του λαϊκού ήρωα με το ματωμένο μέτωπο αφού κάποιος είχε μόλις σπάσει στο κεφάλι του με μια βαριά ένα τσιμεντόλιθο. Προφανώς ο Σαμψών είχε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο κεφάλι του από ότι σε άλλα μέρη του σώματός του. Είχε όμως εμπιστοσύνη και στα χέρια του αφού τα χοντρά του δάχτυλα ξεπρόβαλαν από το κενό που το κεφάλι του κρατούσε ανάμεσα στα φύλλα της πόρτας και σφίγγοντας τα δόντια άρχισε να τα απομακρύνει. Ο χαρακτηριστικός ήχος ακούστηκε και η πόρτα άνοιξε για να ξανακλείσει πίσω του. Μπήκε μέσα θριαμβευτικά. Ποτέ δε θα μάθω αν αυτό που είδα ήταν άλλη μια επίδειξη. Ο Σαμψών πάντως προχώρησε και κάθησε σε μια άδεια θέση λες και δεν συνέβη τίποτα.
storyafter 